Την πέμπτη μέρα, πάλι χάρη στο αρνί, μου φανερώθηκε ένα ακόμα μυστικό της ζωής του μικρού πρίγκιπα. Με ρώτησε απότομα, χωρίς άλλες κουβέντες, σαν συνέχεια κάποιας σκέψης που είχε για ώρα απασχολήσει το μυαλό του:
Αφού το αρνί τρώει τα δεντράκια, άρα τρώει και τα λουλούδια.
Το αρνί τρώει ό,τι βρει μπροστά του.
Ακόμα και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια;
Ναι. Ακόμα και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια.
Τότε τα αγκάθια σε τι χρησιμεύουν;
Δεν το ήξερα. Εκείνη τη στιγμή ήμουν πολύ απασχολημένος. Πάλευα να ξεβιδώσω ένα σφιχτό μπουλόνι στον κινητήρα μου. Ήμουν πολύ ανήσυχος, γιατί η ζημία έδειχνε να’ναι τελικά μεγάλη, και το πόσιμο νερό που λιγόστευε με γέμιζε φόβο.
Τα αγκάθια σε τι χρησιμεύουν;
Ο μικρός πρίγκιπας, όταν έβαζε μια ερώτηση, δεν την ξεχνούσε με τίποτα. Είχα νευριάσει με το μπουλόνι κι απάντησα ό,τι μου κατέβηκε:
Τ’αγκάθια δε χρησιμεύουν σε τίποτα, είναι σκέτη κακία εκ μέρους των λουλουδιών.
Ω!
Σώπασε για λίγο κι ύστερα μου πέταξε σαν να ήθελε να με εκδικηθεί:
Δε σε πιστεύω. Τα λουλούδια είναι αδύναμα. Είναι αθώα. Προσπαθούν με τα δικά τους μέσα να αισθανθούν ασφαλή. Θεωρούν πως, επειδή έχουν αγκάθια, είναι τρομερά δυνατά…
Δεν απάντησα. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν: “Αν αυτό το μπουλόνι συνεχίσει ν’αντιστέκεται, θα το σπάσω με μια σφυριά”. Ο μικρός πρίγκιπας διέκοψε πάλι τις σκέψεις μου.
Εσύ δηλαδή πιστεύεις πως τα λουλούδια…
Όχι! Όχι! Δεν πιστεύω τίποτα. Απάντησα ό,τι μου κατέβηκε. Εγώ ασχολούμαι με σοβαρά πράγματα.
Με κοίταξε άναυδος.
Με σοβαρά πράγματα!
Με έβλεπε, με το σφυρί στο χέρι και τα δάχτυλα μαύρα απ’το γράσο, σκυμμένο πάνω από ένα αντικείμενο που του φαινόταν πολύ άσχημο.
Μιλάς όπως οι μεγάλοι.
Ντράπηκα λίγο. Όμως εκείνος πρόσθεσε αμείλικτος:
Τα συγχέεις όλα… τα μπερδεύεις.
Ήταν πραγματικά έξαλλος. Χρυσά μαλλιά τινάζονταν στον αέρα.
Ξερώ έναν πλανήτη όπου ζει ένας κύριος κόκκινος σαν τομάτα. Δεν έχει ποτέ μυρίσει ένα λουλούδι. Δεν έχει ποτέ κοιτάξει ένα αστέρι. Δεν έχει ποτέ αγαπήσει κανέναν. Δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα άλλο εκτός από προσθέσεις. Κι όλη τη μέρα επαναλαμβάνει όπως εσύ: “Είμαι σοβαρός άνθρωπος! Είμαι σοβαρός άνθρωπος!”. Και φουσκώνει από περηφάνια. Όμως δεν είναι άνθρωπος, είναι μανιτάρι!
Τι είναι;
Μανιτάρι!
Ο μικρός πρίγκιπας ήταν τώρα χλωμός από θυμό.
Εκατομμύρια χρόνια τώρα, τα λουλούδια φτιάχνουν αγκάθια. Παρ’όλα αυτά, εκατομμύρια χρόνια τώρα τ’αρνιά τρώνε τα λουλούδια. Και δεν είναι σοβαρό πρόβλημα αυτό, ώστε να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί τα λουλούδια πασχίζουν να φτιάχνουν αγκάθια που δε χρησιμεύουν σε τίποτα; Δεν είναι σημαντικός ο πόλεμος των αρνιών με τα λουλούδια; Δεν είναι πιο σοβαρός και πιο σημαντικός από τις προσθέσεις ενός χοντρού κοκκινομούρη κύριου; Κι αν εγώ γνωρίζω ένα λουλούδι, μοναδικό στον κόσμο, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο στο δικό μου πλανήτη και που ένα μικρό αρνί μπορεί να το εξουδετερώσει με τη μία, έτσι, χωρίς να συνειδητοποιεί τι κάνει, ούτε αυτό είναι σημαντικό;
Κοκκίνισε κι ύστερα συνέχισε:
Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι μοναδικό στα εκατομμύρια, δισεκατομμύρια αστέρια, αυτό φτάνει για να είναι ευτυχισμένος όταν τα κοιτάζει. Σκέφτεται: “Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί…”. Αν όμως το αρνί φάει το λουλούδι, γι’αυτόν θα είναι σαν να σβήνουν ξαφνικά όλα τ’αστέρια. Κι ούτε αυτό λοιπόν είναι σημαντικό;
Δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Ξέσπασε σε λυγμούς. Είχε νυχτώσει. Είχα παρατήσει τα εργαλεία μου. Δε μου καιγόταν καρφί για το σφυρί μου, για το μπουλόνι μου, για τη δίψα και για το θάνατο. Σ’ένα αστέρι, σ’έναν πλανήτη, το δικό μου, τη Γη, υπήρχε ένας μικρός πρίγκιπας που χρειαζόταν παρηγοριά. Τον πήρα στην αγκαλιά μου. Τον νανούρισα. Του έλεγα: “Το λουλούδι που αγαπάς δεν κινδυνεύει… Θα ζωγραφίσω ένα φίμωτρο στο αρνί σου… Θα ζωγραφίσω μια πανοπλία για το λουλούδι σου. Θα…”. Δεν ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να πω. Αισθανόμουν πολύ αδέξιος. Δεν ήξερα πώς να τον πλησιάσω, πού να τον συναντήσω… Είναι τόσο μυστήρια η χώρα των δακρύων!
Ο Μικρός Πρίγκιπας Αντουάν ντε Σαιντ- Εξυπερύ