Καθώς ένας άνθρωπος περνούσε κοντά από τους ελέφαντες ενός τσίρκου, ξαφνικά σταμάτησε, απορημένος από το γεγονός ότι αυτά τα τεράστια πλάσματα κρατούνταν μόνο από ένα μικρό σχοινί δεμένο στο μπροστινό πόδι τους. Δεν υπήρχαν ούτε αλυσίδες, ούτε κλουβιά. Ήταν προφανές ότι οι ελέφαντες θα μπορούσαν, ανά πάσα στιγμή, να ξεφύγουν από τα δεσμά τους, αλλά για κάποιο λόγο, δεν το έκαναν. Είδε έναν εκπαιδευτή εκεί κοντά και ρώτησε γιατί αυτά τα ζώα στέκονται απλά εκεί και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να ξεφύγουν. "_ Λοιπόν," είπε ο εκπαιδευτής, "όταν είναι νεαρά ελεφαντάκια και πολύ μικρότερα σε όγκο, χρησιμοποιούμε το ίδιο μέγεθος σχοινιού για να τα δέσουμε και σ εκείνη την ηλικία, αυτό είναι αρκετό για να τα κρατήσει. Προσπαθούν απεγνωσμένα να το κόψουν και να ξεφύγουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να πληγώνουν το πόδι τους και να πονάνε. Σιγά σιγά, παύουν τις προσπάθειες απόδρασης, απογοητευμένα από τις αποτυχίες και τον πόνο. Καθώς μεγαλώνουν, είναι προετοιμασμένοι να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν. Πιστεύουν ότι το σχοινί μπορεί να τους κρατήσει ακόμα, γι 'αυτό ποτέ δεν προσπαθούν να απελευθερωθούν.” O άνθρωπος έμεινε κατάπληκτος. Αυτά τα ζώα θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους, αλλά επειδή πίστευαν ότι δεν θα μπορούσαν, είχαν κολλήσει εκεί που ήταν. ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Όπως και οι ελέφαντες, πόσοι από εμάς δεν περνούν τη ζωή κρεμασμένοι από μια πεποίθηση ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, απλά επειδή απέτυχαν σε αυτό μία φορά πριν; Η αποτυχία είναι μέρος της μάθησης: Δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε τον αγώνα της ζωής. Η προσπάθειά μας ενδέχεται να αποτύχει, αλλά ποτέ δεν παραλείπουμε να κάνουμε μια προσπάθεια & ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ να μην αποδεχτούμε τα ψεύτικα όρια και τους περιορισμούς που δημιουργήθηκαν από το παρελθόν. ~ Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Να σου πω μια ιστορία"